„Wielki Post jest czasem prawdy. Zaiste, wezwany przez Kościół do modlitwy, pokuty i postu, do wewnętrznego i zewnętrznego ogołocenia z siebie, chrześcijanin staje przed Bogiem i odkrywa siebie na nowo. Pamiętaj, człowiecze, że prochem jesteś i w proch się obrócisz. Pamiętaj, człowiecze, że jesteś powołany do innych rzeczy, niż te dobra ziemskie i materialne, które mogą cię odwieść od tego, co istotne. Pamiętaj, człowiecze, o twym podstawowym powołaniu: pochodzisz od Boga i powracasz do Boga z perspektywą zmartwychwstania, które jest drogą wytyczoną przez Chrystusa. Jest to czas, który każe rozmyślać o stosunkach z Ojcem naszym, przywraca ład, który powinien panować między braćmi i siostrami; jest to czas, który nas wyzwala z egoizmów, małości, miernoty i pychy; jest to czas, który pozwala nam lepiej zrozumieć, że – podobnie jak Chrystus – powinniśmy służyć.
Jesteśmy posłani do innych, do naszych braci. Odpowiedzmy wspaniałomyślnie na tę ufność, którą Chrystus w nas pokłada. Nasi bracia są tam, wśród ubogich, chorych, zepchniętych na margines, starych. Otwórzcie zatem wasze umysły, aby spojrzeć wokół siebie, i serca, by rozumieć i być życzliwym; otwórzcie dłonie, aby nieść pomoc.”
Św. Jan Paweł II
[ „Orędzie na Wielki Post 1981 roku”]